مسعود محجوبی – خبرنگار شهر مردم
به گزارش بازار اصناف به نقل از شهرمردم، چرا ورزش فارس نامی غریبه در سطح قهرمانی است؟
چرا تیم‌های ورزشی استان، در هیچ رشته‌ای ـ تأکید می‌کنم در هیچ رشته‌ای ـ در کشور بهترین نیستند؟
روزگاری در فوتبال فارس باشگاه‌های زیادی داشتیم از جمله: برق، کما، مرصاد و این اواخر هم فجر شهید سپاسی.
تمامی این تیم‌ها قابل احترام بودند و در مقاطعی در سطح اول فوتبال ایران خوش درخشیدند و بازیکنان زیادی را هم تحویل جامعه فوتبال دادند، ولی هیچ‌گاه به مقام نخست لیگ سراسری نرسیدند؛ فقط معدود قهرمانی‌هایی در جام حذفی یا جام اتحادیه که آن هم بسیار زودگذر بود و امروزه دیگر به دست فراموشی سپرده شده است.
امروز که سال‌هاست از مرصاد و کما اثری نمانده و تنها برق شیراز به‌تازگی با خرید امتیاز نماینده چالوس به سطح سوم فوتبال کشور راه پیدا کرده است، فجر سپاسی نیز مدت‌هاست بین لیگ برتر و دسته اول حضوری آسانسوری دارد.
در ورزش بسکتبال، روزگاری نه‌چندان دور با تیم لوله آ.اس در سطح اول کشور حضور داشتیم. اتفاقاً تیم بسیار خوبی هم بود با بازیکنانی ملی‌پوش و خارجی‌هایی باکیفیت، اما آن‌ها نیز جرقه‌ای بودند که زود خاموش شدند. چه حسرتی بالاتر از اینکه اسطوره‌ای چون سید مهران حاتمی در این رشته قهرمانی می‌آورد، ولی برای استان‌های دیگر.
در هندبال هم با اینکه باشگاه شهید شاملی کازرون تیمی است قابل احترام که همواره در بین مدعیان حضور دارد، ولی آن‌ها نیز فرسنگ‌ها با جایگاه نخست فاصله دارند.
در سایر رشته‌ها مثل والیبال، تنیس، پینگ‌پنگ، هاکی، دوچرخه‌سواری، شنا، ژیمناستیک، دوومیدانی، کوهنوردی، اسکواش، بدمینتون و غیره نیز چرخ همان‌طور می‌چرخد.
تنها گاه‌گاهی در رشته کشتی، آن هم از نوع فرنگی، ستاره‌هایی مثل امید نوروزی، برادران گرایی، میثم دلخانی و یکی‌دو نفر دیگر ظهور می‌کنند که آنان نیز به‌خاطر نداشتن استمرار در کارشان نهایتاً با یکی‌دو مدال قانع شده و خیلی زود از سطح اول ورزش کشور کنار می‌روند.
در رده بانوان که اوضاع بدتر نیز هست.
برای این عزیزان، از فراهم ساختن حداقلی‌ترین امکانات حرفه‌ای برای ورزش نیز عاجزیم و همان اندک زیرساخت‌ها نیز بیشتر برای آقایان به کار می‌رود.
به‌راستی اشکال کار در کجاست؟
آیا کمبود استعداد داریم؟ جواب این پرسش قطعاً منفی است؛ چرا که به‌طور مثال در فوتبال، امثال افشین پیروانی با تیم پرسپولیس سال‌ها قهرمانی می‌آورد، داریوش یزدانی با استقلال همین‌طور، مهدی رجب‌زاده با ذوب‌آهن به همین شکل.
در سال‌های گذشته هم جمال ندافی، علیرضا حیدری و سایر بزرگان با تیم‌هایی خارج از استان قهرمانی‌های متعددی آورده‌اند.
یا در بسکتبال، سید مهران حاتمی چه در زمان بازی و چه در زمان مربیگری با تیم‌هایی خارج از استان خوش درخشیده است.
در سایر رشته‌های ورزشی هم وضع به همین منوال است و ورزشکارانمان دیگر می‌دانند اگر قهرمانی می‌خواهند، باید به استان‌های متمول هم‌جوار مهاجرت کنند.
اگر مشکل سرمایه و یا جذب سرمایه است، همین الان هم پول‌های زیادی در ورزش استان خرج ـ یا بهتر بگوییم حیف و میل ـ می‌شود.
ورزش فارس و به‌ویژه شهر شیراز کم امکانات ورزشی ندارد؛ استادیوم‌ها و سالن‌های ورزشی متعدد که اکثراً بلااستفاده مانده و یا به مردم اجاره داده می‌شود و استفاده اصولی از آن صورت نمی‌گیرد.
سال‌هاست که وقتی نام فوتبال به میان می‌آید همه یاد پرسپولیس و استقلال تهران می‌افتند. وقتی صحبت از کشتی آزاد می‌شود، نام شهرستان کوچکی در شمال کشور به نام جویبار به میان می‌آید. در کشتی فرنگی، استان خوزستان حرف اول را می‌زند. در والیبال، گرگان؛ در بسکتبال، ارومیه؛ در هندبال، اصفهان؛ در فوتبال ساحلی، یزد و موارد دیگر.
ولی چرا با هیچ ورزشی به یاد استان پهناور فارس نمی‌افتیم؟
آیا بهتر نبود ما نیز با تمرکز روی یکی‌دو رشته ورزشی، هزینه و انرژی‌مان را صرف اعتلای این رشته‌ها می‌کردیم؟ شاید امروز لااقل در یک شاخه، حرف اول را در کشور می‌زدیم.
ورزش فارس در سطح قهرمانی با همسایه شمالی خود یعنی اصفهان فاصله‌ای کهکشانی داشت که اینک همسایه شرقی نیز از ما پیشی گرفته است.
آری، ورزش کرمان مدتی است ما را پشت سر گذاشته و اگر به خودمان نیاییم، هیچ بعید نیست استان‌های محرومی مثل سیستان‌وبلوچستان یا کهگیلویه‌وبویراحمد نیز از ما سبقت بگیرند.
دریغ و هزاران افسوس….
